Ciąg dalszy wspomnień science fiction...

Pisane tuż przed zamknieciem pola!!

CZĘŚĆ II 

ciąg dalszy wspomnień science fiction... 

            Najbardziej pamiętam pierwszych uczniów. Słowo uczeń w tym miejscu jest nie na miejscu, bardziej pasowałoby tu określenie senior. Ale.....

A zatem pierwszymi byli Obcokrajowcy.

Chcieli potańczyć. Nie przeszkadzało im, że w tancbudzie jest kurz, a ekipy murarzy i malarzy przeszkadzają w zabawie. Nie przeszkadzało im też, ze Wielki Pan zakręcił kurek z wodą i parkietu nie można było polewać. Ważne było, że jest orkiestra, a na sali fordanserki. Może kiepskiej urody, ale są. Pierwszy z pierwszych był Franek, który piszcząc z radości, że jest nowa tancbuda, kupił w jej sąsiedztwie gospodarstwo. I tak sobie żyje i tańczy. A tańcownik z Niego jest przedni. Skończył szkoły na stancjach zagranicznych i do naszego gościńca zaczął wprowadzać pewien ład, porządek. Większości z nas pokazywał kroki tanga, walca, fokstrota czy texas scramble. Uczył także, że się nie powinno pluć na parkiet a partnerki nie wypada obmacywać w tańcu. Że w turniejach nie wolno podkładać nogi, a kroki powinny być liczone uczciwie. Większość uczniów z nauk tych skorzystała. Część nie. Ale o nich napiszę później.

Kolejnymi uczniami naszej szkoły tańca byli starzy tancerze Polacy. Większość z nich i tak stawiała pierwsze kroki taneczne i savoir-vivre u Franka i z Frankiem, ale do naszej tancbudy przyszli dopiero jak opadł kurz, a murarze i malarze odeszli. Chociaż nie. W ścianie kurzu i gruzu pamiętam twarz Wojtka. Była to wtedy odwaga, bo tancerze z innego tanecznego klubu - Klubu Grających Puszczyków - tańczącego na klepisku, bo nie mieli sali, strasznie się na to boczyli. Z czasem i oni zaczęli u nas tańczyć, ale jak pamiętam, zawsze parkiet był dla nich nierówny, sędziowie niedobrzy, a pogoda nie taka jak w puszczy.

I tak byli o niebo lepsi jak ci Wielkiego Klubu Grających inaczej.  Puszczyków nawet polubiłem z ich siermiężnym podejściem do tańca, gdzie - przynajmniej niektórzy, nigdy nie zapoznali się z podstawowym krokiem tanecznym i zasadami savoir-vivre.

Grających inaczej nie polubiłem. Nie mogłem. Ich czołowy solista z ambicjami dalece przekraczającymi możliwości, startował kiedyś w turnieju tańca, gdzie byłem sędzią. Nie przeszedł eliminacji. Do zakwalifikowania zabrakło mu chyba oho ho, albo więcej. Ale dalej uważa się za znakomitego tancerza i najlepszego prezesa. Mam nadzieję, że kiedyś, kiedy będzie go stać na własną salę treningową i zawita tam jego własny prezes innego Wielkiego Klubu Grających inaczej, to zrozumie.  I zatańczy. I ten taniec będzie dla naszego przezia-fordansera bardzo gorzki.

Czytałem (naprawdę potrafię), że podobno niepowodzenia osobiste i zawodowe znacząco odbijają się na technice tańca i że to właśnie można usprawiedliwić niektóre zachowania odbiegające od normy. Ale czy ja muszę? Czy ja otwierałem gościniec, czy gabinet psychoanalityka albo psychiatry? A czasami takie odnosiłem wrażenie, że niektórym tancerzom nie fordanser, a psychiatra jest potrzebny.

Takie wspomnienia. A na sali coraz mniej tańczących. Kilka par w żarliwym uścisku przemierza parkiet i nie przeszkadza im nawet fakt, że wyłączono już ogrzewanie.

Wspomnienia, wspomnienia, wspomnienia.

cdn......jutro